'Hier ondersteunen ze je om de beste situatie te creëren die voor jou mogelijk is.’

Als kind zag Lowie al slecht, maar pas op zijn zeventiende stelden de artsen dat hij het zeer zeldzame opticusatrofie had. Hij bleek toen maar 20% te zien. Lowie denkt dat hij in zijn kinderjaren ongeveer 40% zag, maar dat hebben artsen toen nooit kunnen vaststellen. ‘Thuis en op school dachten ze daarom soms dat ik deed alsof ik slecht zag. Maar ik probeerde gewoon zo normaal mogelijk te leven en mee te doen. Met mijn ouders skiede ik bijvoorbeeld van zwarte pistes af en raasde ik met een mountainbike door de bossen. Heel bijzonder en achteraf gezien misschien wat onverantwoord.’ 

Als ik met hem praat, hij thee voor me pakt en we naar een lokaal lopen, merk ik helemaal niets van zijn slechte zien. Hij loopt zelfverzekerd en kijkt me met zijn mooie grote blauwe ogen op een hele natuurlijke manier aan. En dat is kenmerkend voor Lowie. Hij heeft zijn hele jeugd gefunctioneerd alsof hij prima zag en zat op reguliere scholen. Na een mbo-studie rondde hij een hbo-studie in ICT af. Cum laude haalde hij vervolgens nog een pedagogische hbo-opleiding. Hij vond het nog niet genoeg, want daarna begon hij aan de PABO en stond hij regelmatig voor de klas, op gewone scholen. ‘Ik merkte wel dat dat veel energie van me vroeg. Dat ik toch het overzicht miste.’ Daarom stopte hij met de PABO. 

Sinds een jaar of drie werkt Lowie als leraarondersteuner bij Bartiméus. Hij was eerder al als vrijwilliger bij de school begonnen: ‘Dan kwam ik elke dinsdagmiddag een of twee uurtjes lezen met de kinderen.’ Toen de school van Bartiméus een invalkracht zocht, stapte hij graag in. En dat mondde uit in een vaste baan van vier dagen waar hij het enorm naar zijn zin heeft. Ook zit hij in de medezeggenschapsraad. ‘Als je directeur je daarvoor vraagt, voel je je zeker gezien.’

‘Bartiméus drong me niet meteen allemaal hulp op’, vertelt Lowie. ‘Dat had ook niet gewerkt voor mij. Ik kwam hier binnen zonder hulpmiddelen en was mijn visuele beperking nog aan het leren accepteren. Ik heb mijn slechtziendheid eigenlijk altijd verwaarloosd, gedaan alsof er niets aan de hand was. Bij Bartiméus heb ik slechtziende en blinde kinderen om me heen van wie ik het kunstje af kon kijken: hoe kijken zij? Hoe doen zij dingen? Alleen daar had ik al heel veel aan in het begin.’ 

Inmiddels heeft Lowie wel wat hulp en hulpmiddelen geaccepteerd. Zoals een ergonomische werkplek en een brailleleesregel. ‘Ik kan nu bijvoorbeeld mijn scherm op de juiste hoogte goed naar me toe trekken. Dimbare lichten waren overal al. Verder geven mijn leidinggevende en collega’s me soms tips. Ze wezen me er onder meer op dat de vergrotingsapp van mijn iPhone niet altijd de meest efficiënte manier van kijken is; een tweede beeldscherm is vaak handiger, maar vind ik niet altijd de snelste oplossing. De taststok ligt thuis nog stof te happen. Daar ben ik nog niet klaar voor.’ 

Lowie vertelt dat hij merkt dat zijn collega’s en leidinggevende met hem meedenken: ‘Zij zijn zich ervan bewust dat ik soms ondersteuning nodig heb. In het begin heb ik ze een presentatie gegeven over mijn oogziekte en mijn beperkingen. Ze erkennen duidelijk mijn grootste uitdaging: mijn belastbaarheid. Om die reden mag ik bijvoorbeeld de pauzes en pleindienst zo kiezen dat ik het beste mijn energie over de dag kan verdelen. En mijn collega’s zien het als ik me beter voordoe dan ik me voel. Dan zeggen ze tegen me: “Je moet vroeg naar huis vandaag!” Ze zijn daar heel attent op. Ik heb het gevoel dat ik hier mijn rust mag pakken.’ 

Bartiméus stimuleerde Lowie al vrij snel de PABO alsnog af te maken. Hij had dat zelf al uit zijn hoofd gezet, maar zijn leidinggevende overtuigde hem dat hij het kon. Lowie startte bij de Driestar in Gouda. ‘Die begeleiden me heel goed: ze vragen wat ik nodig heb en regelen dat ook. Bartiméus betaalt mijn opleiding en maakt mijn stages mogelijk.’ Over ongeveer twee jaar verwacht Lowie de PABO af te ronden. ‘Mijn ideaal is om hier twee dagen per week voor de klas te staan en twee dagen per week te werken als leraarondersteuner. Ik denk dat dat qua belastbaarheid zou passen. Dat ik dan nog voldoende energie over heb voor mijn leven naast werk.’

Voor de leerlingen heeft het meerwaarde dat Lowie met zijn visuele beperking voor hun klas staat. Lowie: ‘Ik kan me goed in hen inleven en de pijn voelen die zij voelen. Ik benoem mijn beperkingen en laat zien hoe ik daarmee omga. Dit creëert een sfeer waarin we van elkaar kunnen leren. Ik denk dat ze mij als voorbeeld zien.’ Hij hoort leerlingen weleens zeggen: “Als hij leraar kan worden, dan kan ik misschien ook wel juf of meester worden”. 

‘Voor mij is het ideaal om bij Bartiméus te werken’, legt Lowie uit. ‘De organisatie is een bron van kennis over omgaan met visuele beperkingen. Als ik een vraag heb, kan ik makkelijk iemand vinden die er antwoord op heeft. Ook zijn ze hier op de hoogte van de nieuwste ontwikkelingen en mogelijkheden. Bovendien straalt Bartiméus uit dat iedereen welkom is. Dat ze je willen ondersteunen om je potentieel te benutten, om de beste situatie te creëren die voor jou mogelijk is. 100% leven, het motto van Bartiméus sluit zo goed aan bij mij.’ De marathon die hij zelfstandig gelopen heeft, is daar een perfect voorbeeld van.